Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy VII Wydział Cywilny w L.

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Aneta Murawska
Protokolant:	stażysta Magdalena Opała

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2014 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa J. P.

przeciwko (...) S.A. w Ł.

odszkodowania za szkody na osobie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w Ł. na rzecz powoda J. P.kwotę 16.000 złotych (słownie: szesnaście tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty;

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.728,84 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt VII C 1514/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 października 2013 r. powód J. P.wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w Ł. kwoty 22.250 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej uiszczonej od udzielonego pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 12 kwietnia 2013 r. uczestniczył w zdarzeniu drogowym, do którego doszło w L. przy ul. (...). Sprawca wypadku był M. K., który uznał swoją winę i został ukarany mandatem karnym. Pojazd sprawcy wypadku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. W wyniku wypadku powód doznał obrażeń w postaci urazu głowy, urazu odcinka szyjnego, urazu kręgosłupa, ogólnych potłuczeń. Wystąpiły u niego także zaburzenia stresowo-pourazowe. Po zdarzeniu pomoc medyczna została mu udzielona w Wojewódzkim Szpitalu (...) w L.. Zalecono mu noszenie kołnierza ortopedycznego i kontrolę u lekarza rodzinnego, który następnie skierował go do lekarza laryngologa. Poszkodowany poddał się leczeniu. Przez okres 12 tygodni nosił kołnierz ortopedyczny, i przeszedł rehabilitację. W okresie od dnia 15 kwietnia 2013 r. do dnia 30 czerwca 2013 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Na skutek wypadku powód utracił dotychczasową sprawność fizyczną, nie mógł wykonywać podstawowych czynności życia codziennego, cierpiał na zawroty głowy oraz nudności. W dniu 22 kwietnia 2013 r. dokonał zgłoszenia szkody stronie pozwanej, która przyznała mu kwotę 700 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 215,60 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Na skutek odwołania strona pozwana przyznała mu dodatkowe zadośćuczynienie w kwocie 3.300 zł. Zdaniem powoda wypłacona kwota zadośćuczynienia jest rażąco zaniżona i nieadekwatna do uszkodzeń ciała, jak i następstw wypadku sferze zdrowia fizycznego i psychicznego.

W odpowiedzi na pozew z dnia 06 grudnia 2013 r. strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w Ł. wniosła o oddalenie powództwa w całości, oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pisma wskazała, że na skutek zgłoszenia szkody przez powoda zostało wszczęte i przeprowadzone postępowanie likwidacyjne. Na jego podstawie zostało wypłacone zadośćuczynienie za krzywdę doznaną na skutek wypadku z dnia 12 kwietnia 2013 r. w wysokości 4.000 zł oraz odszkodowanie w kwocie 215,60 zł. W ocenie strony pozwanej żądanie dalszej kwoty zadośćuczynienia jest niezasadne. Dokonując ustalenia zadośćuczynienia wzięła pod uwagę okoliczności takie jak cierpienie fizyczne, psychiczne, ból i wiek powoda. Zdaniem strony pozwanej wypłacone zadośćuczynienia przedstawia ekonomicznie odczuwalna wartość, uwzględnia odczuwana krzywdę i jest utrzymane w rozsądnych granicach. Natomiast żądana przez powoda kwota jest rażąco wygórowana i nieadekwatna do rozmiaru doznanej krzywdy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 kwietnia 2013 r. w L. przy ul. (...) miała miejsce kolizja drogowa. A. K. prowadząc samochód marki T. (...) o nr rej. (...), w wyniku nie zachowania należytej ostrożności uderzył w tył pojazdu marki C. (...) o nr rej. (...), którym kierował J. P..

Sprawca zdarzenia przyznał się do spowodowania zdarzenia.

Dowód:

- oświadczenie A. K. z dnia 12.04.2013 r., k. 10;

Sprawca kolizji posiadał zawartą ze stroną pozwaną umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Strona pozwana przejęła odpowiedzialność ubezpieczeniową.

/okoliczność bezsporna/

Po zdarzeniu J. P.udał się do Wojewódzkiego Szpitala (...) w L., gdzie został przyjęty na (...). Wobec powoda zastosowano leczenie zachowawcze oraz wykonano badanie rtg czaszki, kręgosłupa szyjnego i piersiowego. Po przeprowadzeniu badań rozpoznano: uraz czaszki, uraz kręgosłupa szyjnego i piersiowego. Zalecono kontrolę w poradni ortopedycznej i noszenie kołnierza szyjnego.

Po opuszczeniu Szpitala powód kontynuował leczenie w poradni ortopedycznej. Lekarz ortopeda stwierdził u powoda złamanie bez przemieszczenia zęba obrotnika i skierował powoda do leczenia szpitalnego. J. P.kontynuował leczenie ortopedyczne oraz rozpoczął rehabilitację. Z uwagi na zawroty głowy był konsultowany przez lekarza laryngologa.

W okresie od dnia 15 kwietnia 2013 r. do dnia 30 czerwca 2013 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ustalił 15 % długotrwały uszczerbek na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy.

Dowód:

- karta leczenia szpitalnego, k. 9;

- zaświadczenia lekarskie, k. 14-17;

- dokumentacja medyczna, k. 19, 21-25, 32-33;

- orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, k. 117;

- akta szkodowe.

Na skutek przebytego wypadku u powoda stwierdzono uraz głowy, uraz kręgosłupa szyjnego i piersiowego, stan po stabilnym złamaniu zęba obrotnika, oraz objawowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego.

Po wypadku powód odczuwał dolegliwości bólowe nasilające się przy obciążeniu. Proces leczenia i rehabilitacji został zakończony. Stwierdzone ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego wynika z przebytego urazu aparatu mięśniowo-więzadłowego kręgosłupa szyjnego, i nie jest skutkiem wygojonego złamania zęba obrotnika. W bezpośrednim okresie od zaistniałego zdarzenia z powodu nasilonych dolegliwości bólowych kręgosłupa, powód mógł odczuwać znaczne ograniczenia w wykonywaniu codziennych obowiązków. Nasilenie dolegliwości powinno ustąpić po upływie 2 miesięcy. Z powodu bólu i ograniczenia ruchomości kręgosłupa szyjnego, spowodowanej stosowaniem kołnierza ortopedycznego, powód mógł wymagać pomocy innych osób przy wykonywaniu obowiązków życia codziennego.

Odczuwane przez powoda dolegliwości w chwili obecnej nie powinny wpływać na wykonywanie obowiązków zawodowych, rodzinnych i społecznych. W chwili obecnej z powodu ograniczenia ruchomości kręgosłupa, może odczuwać utrudnienia w prowadzeniu pojazdów. Rokowania na przyszłość są dobre. W chwili obecnej zakres doznanych obrażeń nie ma wpływu na dalsze funkcjonowanie powoda.

W związku ze zdarzeniem z dnia 12 kwietnia 2013 r. ustalono, że uszczerbek na zdrowiu powoda wyniósł 5 % z pkt 89a Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. (Dz. U. nr 234, poz. 1974).

Dowód:

- pisemna łączna opinia biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii – J. W. i S. L., k. 97-104;

- pisemna opinia uzupełniająca, k. 125-126.

Powód J. P.cierpi na zaburzenia adaptacyjne pod postacią przedłużonej reakcji depresyjnej. Doznawane przez powoda dolegliwości bólowe powodujące ograniczenie ruchu, wywołują u niego niepokój i wyzwalają negatywne emocje, co w konsekwencji przyczynia się do powstania szeregu zaburzeń o charakterze depresyjnym. Uraz psychiczny spowodowany kolizją drogową wpływa na unikanie kontaktu z otoczeniem. Wywołał on także zakłócenia w sferze emocjonalno-motywacyjnej wyrażającej się niepokojem, poczuciem braku bezpieczeństwa, zaburzeniami snu, trudności w koncentracji uwagi i drażliwości. Źródło zaburzeń dotykających powoda należy upatrywać w sytuacji traumatycznej, w której znalazł się powód podczas wypadku. Powód wymaga psychoterapii, a czas trwania leczenia jest trudny do określenia. Pogorszenie stanu zdrowia psychicznego powoda nastąpiło w związku z wypadkiem.

W związku ze zdarzeniem ustalono, że uszczerbek na zdrowiu J. P.wyniósł 3 % z pkt 10a Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. (Dz. U. nr 234, poz. 1974).

Dowód:

- pisemna łączna opinia biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii – B. K. i K. B., k. 127-130.

W skutek wypadku powód, mimo upływu czasu cały czas odczuwa silne bóle szyi i kręgosłupa. Ma ograniczoną ruchomość szyi i głowy, co wywołuje u niego trudności w kierowaniu samochodu. Po zdjęciu kołnierza uczył się poruszać na nowo głową oraz szyją. Odczuwany przez niego ból, uniemożliwiał mu często zakończenie rozpoczętych ćwiczeń rehabilitacyjnych. Przez okres leczenia przeżywał silny stres. Obawiał się, że zostanie inwalidą. Po wypadku stał się nerwowy i drażliwy. Ograniczył swoją aktywność fizyczną i unika większego wysiłku. Przed wypadkiem powód prowadził aktywny tryb życia. Urazy jakich doznał utrudniają mu normalne funkcjonowanie. Nie może wykonywać codziennych obowiązków domowych. Dodatkowo oddziaływał na jego fakt, iż na skutek wypadku, 6 miesięczna ciąża jego żony, która uczestniczyła w charakterze pasażera w wypadku, została zakwalifikowana jako zagrożona. Po narodzinach dziecka powód nie mógł się nim zajmować, z uwagi na towarzyszący mu ból i ograniczenie ruchomości.

Dowód:

- przesłuchanie powoda, e-protokół z dnia 07 stycznia 2014 r., 00:17:21-00:27:20;

- zeznania świadka M. P., e-protokół z dnia 07 stycznia 2014 r., 00:08:01-00:17:20.

J. P.zgłosił stronie pozwanej żądanie wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 30.000 zł oraz wniósł o zwrot kosztów leczenia w kwocie 215,60 zł.

Na podstawie przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła na rzecz powoda zadośćuczynienie w kwocie 700 zł, oraz kwotę 135 zł tytułem kosztów związanych z podjętym leczeniem.

Powód za pośrednictwem swojego pełnomocnika wniósł o ponowne rozpoznanie sprawy i wypłatę dalszej kwoty tytułem zadośćuczynienia. Nas skutek odwołania strona pozwana wypaliła powodowi kwotę 3.300 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia.

Strona pozwana spełnienia dalszych świadczeń na rzecz powoda uznając, iż wypłacona kwota stanowi adekwatne zadośćuczynienie za krzywdę.

Dowód:

- pismo z dnia 22.04.2013 r. wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 11-12;

- decyzja z dnia 23.05.2013 r., k. 28;

- pismo z dnia 29.05.2012, k. 30;

- decyzja z dnia 10.06.2014 r., k. 31.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

W sprawie pozostawało bezspornym, że w dniu 12 kwietnia 2013 r. sprawca zdarzenia był ubezpieczony u strony pozwanej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Strona pozwana nie kwestionowała podstawy swojej odpowiedzialności. Istota przedmiotowego sporu sprowadzała się natomiast do ustalenia rozmiaru krzywdy doznanej przez powoda w następstwie wypadku, wysokości uszczerbku na zdrowiu, oraz ustalenia kwoty należnego powodowi zadośćuczynienia.

Przepis art. 445 k.c. stanowi, że w przypadkach przewidzianych w art. 444 k.c., Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie za krzywdę jest swoistą postacią odszkodowania, którego celem jest rekompensowanie uszczerbku w dobrach osobistych. Podstawową przesłanką domagania się zadośćuczynienia jest doznanie szkody niemajątkowej (krzywdy) wynikającej z określonych faktów, z którymi norma prawna wiąże obowiązek jej naprawienia, pozostającej w związku z odpowiedzialnością odszkodowawczą z reżimu deliktowego. Podstawą żądania rekompensaty za doznana krzywdę jest naruszenie dobra osobistego i wynikająca z tego faktu szkoda niemajątkowa. Pomiędzy nimi musi zaistnieć związek przyczynowy o charakterze adekwatnym, czyli szkoda musi być normalnym następstwem określonego działania, czy też zaniechania. Jednocześnie kwota przyznana poszkodowanemu z tego tytułu nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być odpowiednia w tym znaczeniu, że powinna odnosić się także do obiektywnych kryteriów, jak aktualny poziom życia społeczeństwa. Poszkodowany powinien otrzymać od osoby odpowiedzialnej za szkodę sumę pieniężną o tyle w konkretnych okolicznościach odpowiednią, ażeby mógł za jej pomocą złagodzić odczucie krzywdy i odzyskać równowagę psychiczną (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 r. sygn. akt III CZP 37/73 OSNC 1974/9/145).

Sąd Rejonowy podziela przy tym poglądy wyrażone w orzecznictwie, iż mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowi niedopuszczalne uproszczenie i możliwe jest przyznanie zadośćuczynienia nawet w sytuacji niewystąpienia takiego uszczerbku (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2005 r., I PK 47/05, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 10 kwietnia 2013 r., I ACa 2/13). Na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji na wysokość zadośćuczynienia, składają się bowiem przede wszystkim cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, ale także rodzaj wykonywanej pracy przez poszkodowanego przed wypadkiem, jego szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, czy bezradność życiowa (por. wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07 i orzeczenia tam przywołane, wyrok SA w Poznaniu z dnia 21 lutego 2007 r., I ACa 1146/06). Charakter krzywdy co do zasady jest niemierzalny, zatem ścisłe określenie jej rozmiaru, a tym samym wysokości zadośćuczynienia, pozostawione zostało ocenie Sądu. Jedyną dyrektywą wprowadzoną przez ustawodawcę jest wymóg zasądzenia „sumy odpowiedniej”. Zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia, czy też utrzymania go w rozsądnych granicach, ma charakter uzupełniający w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej. Wysokość zadośćuczynienia winna zatem uwzględniać rozmiar cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości oraz rozmiar cierpień psychicznych polegających na ujemnych uczuciach przeżywanych, bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi. Ponadto w ramach art. 445 § l k.c. uwzględniane są okoliczności, które składają się na pojęcie krzywdy i jej rozmiar. Stąd posługiwanie się jedynie tabelami procentowego uszczerbku na zdrowiu i stawkami za każdy procent trwałego uszczerbku dla rozstrzygnięcia zasadności roszczenia o zadośćuczynienie i jego wysokości, znajduje jedynie orientacyjnie zastosowanie i nie wyczerpuje oceny (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 18 lutego 1998 r. I ACa 715/97 OSA 1999/2/7). Stopień uszczerbku na zdrowiu nie może być przyjmowany jako jedyna przesłanka ustalenia wysokości zadośćuczynienia – nie można przecież pomijać okresu leczenia, odczuwania dolegliwości fizycznych oraz uczucia krzywdy spowodowanej ułomnością (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 kwietnia 1974 r. sygn. akt II CR 123/74). Przyznanie zadośćuczynienia nie wymaga zatem w zasadzie oceny rozmiaru szkody związanej z uszczerbkiem na zdrowiu, kosztami wynikłymi z uszkodzenia ciała czy utratą zdolności zarobkowej lub zwiększeniem potrzeb, albo zmniejszeniem widoków na przyszłość; istotne są natomiast okoliczności składające się na pojęcie krzywdy, które nie są tożsame z okolicznościami decydującymi o pogorszeniu sytuacji życiowej lub majątkowej poszkodowanego (wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r. II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626).

Podstawową funkcją zadośćuczynienia jest bowiem funkcja kompensacyjna. W judykaturze podkreśla się nadto, iż zadośćuczynienie nie może stanowić wyłącznie wartości symbolicznej, ale winno stanowić odczuwalną wartość ekonomiczną niwelującą przynajmniej w części niekorzystne skutki zdarzenia, któremu uległ poszkodowany. W szczególności zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości, jak zdrowie, czy integralność cielesna, a okoliczności wpływające na określenie tej wysokości oraz kryteria ich oceny muszą być zawsze rozważane indywidualnie (por. wyrok SN z dnia 13 grudnia 2007 r., I CSK 384/07; wyrok SN z dnia 2 lutego 2008 r., III KK 349/07; wyrok SN z dnia 29 maja 2008 r., II CSK 78/08). Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005 r., sygn. akt I CK 7/05 (LEX nr 153254) na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji wysokość zadośćuczynienia, składają się cierpienia fizyczne i psychiczne, których rodzaj, natężenie i czas trwania należy każdorazowo określić w okolicznościach konkretnej sprawy. Mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowiłoby niedopuszczalne uproszczenie nie znajdujące oparcia w treści art. 445 § 1 k.c. Nadmienić też trzeba, że stawki przyjmowane za 1 % uszczerbku na zdrowiu i obliczane w oparciu o nie kwoty zadośćuczynienia zasądzane w innych sprawach mogą stanowić jedynie wskazówkę dla sądu rozpoznającego daną sprawę, natomiast w żadnym stopniu Sądu tego nie wiążą.

Ustalając wysokość adekwatnego zadośćuczynienia, Sąd kierował się powyższymi kryteriami. Sąd wziął pod uwagę, że powód niewątpliwie doznał cierpień fizycznych oraz psychicznych nie tylko w związku z samym wypadkiem, ale również okresem rekonwalescencji. Bezpośrednio po zdarzeniu powód odczuwał ból, o czym poza przesłuchaniem powód, świadczy również treść dokumentacji medycznej, wykazująca podjęte proces leczenia i rehabilitacji, a także zeznania żony powoda M. P.. Mając przy tym na uwadze, że powód wcześniej nie uskarżał się na tego typu dolegliwości, doświadczenie życiowe przemawia za przyjęciem, iż mają one związek z doznanym urazem.

Dla określenia rozmiaru krzywdy doznanej przez powoda w tej płaszczyźnie koniecznym stało się też ustalenie rozmiaru doznanych przez niego obrażeń ciała i trwałych bądź nietrwałych następstw, które niewątpliwie mają wpływ na rozmiar doznanej krzywdy.

Biegli sądowi z zakresu ortopedii i neurologii w opinii stwierdzili u powoda 5 % długotrwały trwałego uszczerbku na zdrowiu. Sąd nie czynił przy tym własnych ustaleń sprzecznych z opiniami biegłych, ale oceniał całokształt materiału dowodowego w sprawie. Biegłe sądowe z zakresu psychologii i psychiatrii oceniły, że doznany przez powoda uszczerbek na zdrowiu wynosi 3 %.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że wypadek wpłynął w istotny sposób na zmianę dotychczasowego sposobu życia powoda. Równocześnie materiał ten wykazał, że wypadek miał na powoda negatywny wpływ. Nie budzi wątpliwości, że doznane przez powoda obrażenia spowodowały cierpienia fizyczne, z powodu których powód musiał się poddać specjalistycznemu leczeniu, które utrudniało powodowi normalne funkcjonowanie i w dalszym ciągu nie jest zakończone. Powód nie powrócił do pełni zdrowia. Nadal odczuwa, choć w mniejszym zakresie dolegliwości związane z kręgosłupem. Po wypadku stał się nerwowy i drażliwy. Powód cierpi na zaburzenia adaptacyjne pod postacią przedłużonej reakcji depresyjnej. Odczuwa niepokój i unika kontaktu z otoczeniem. Dotyka go poczucie braku bezpieczeństwa, zaburzenia snu, trudności w koncentracji uwagi i drażliwość. Dodatkowo przeżył silny stres po otrzymaniu wiadomości o zagrożeniu ciąży jego żony, a po samych narodzinach dziecka nie mógł się nim zajmować. Ograniczył swoją aktywność fizyczną i unika większego wysiłku, a wykonywanie codziennych obowiązków domowych sprawia mu duże trudności.

W ocenie Sądu, przyznana powodowi kwota zadośćuczynienia w wysokości 4.000 zł, nie spełnia kryteriów przypisanych temu świadczeniu. Okoliczności zdarzenia, doznane urazy i okres leczenia uzasadniają ustalenie wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia w łącznej kwocie 20.000 zł. Kwota ta spełnia kryteria stawiane przed świadczeniem jakim jest zadośćuczynienie. Nie jest ono rażąco wygórowane, ani też rażąco niskie, a co za tym idzie jest odpowiednie do rozmiaru doznanej krzywdy. Biorąc pod uwagę, iż powód otrzymał od strony pozwanej zadośćuczynienie w kwocie 4.000 zł, Sąd zasądził na rzecz powoda dalszą kwotę 16.000 zł.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia, pamiętać należy, że ma ono mieć charakter kompensacyjny, a więc przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy, w nawiązaniu również do zasobności społeczeństwa i przeciętnego poziomu życia zadośćuczynienie w przyznanej powodowi wysokości, należy uznać za odpowiednie. Sąd uwzględnił powyższe kryteria, a nadto doznane przez powoda cierpienia, czas ich trwania, ich natężenie, oraz następstwa zaistniałego zdarzenia. W niniejszej sprawie nie sposób uznać, by skutki wypadku nie pozbawiły powoda lub nie ograniczyły jego perspektyw życiowych oraz widoków na przyszłość, w szczególności jeśli chodzi o aktywne życie społeczne i rodzinne. Warto wskazać, że skala rozmiaru ustalonego uszczerbku, choć oczywiście nieprzekładalna wprost na wysokość zadośćuczynienia, niewątpliwie pośrednio musi rzutować na ocenę wysokości wyjściowo ustalanej kwoty zadośćuczynienia. To właśnie fakt długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, bolesne obrażenia, aktualny stan zdrowia powoda oraz proces leczenia, jak i dobre rokowania na przyszłość spowodowały, że zasądzona dalsza kwota zadośćuczynienia wynosi 16.000 zł.

Powodowi od zasądzonego świadczenia należą się również odsetki ustawowe. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Powyższa regulacja jest koherentna tak z treścią art. 455 k.c. oraz w poglądem judykatury, a dalej z poglądem przedstawicieli piśmiennictwa w tym zakresie. Wskazuje się, że skoro świadczenie z czynów niedozwolonych, jest świadczeniem bezterminowym, zobowiązany to jego spełnienia, w tym także ubezpieczyciel, winien spełnić świadczenie niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. W realiach przedmiotowej sprawy na niezwłoczność należy patrzeć przez pryzmat art. 817 § 1 k.c. Z chwilą wezwania do zapłaty (co powoduje przekształcenie zobowiązania bezterminowego w terminowe) oraz z upływem terminu do spełniania świadczenia, w tej sprawie z upływem 30 dni od daty wezwania, dłużnik – tu strona pozwana pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem danego świadczenia. W dniu 10 czerwca 2013 r. strona pozwana zajęła ostateczne stanowisko przyznając powodowi kwotę 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Z tego też względu domaganie się odsetek od dnia następnego po wydaniu decyzji, tj. od dnia 11 czerwca 2013 r. jest uprawnione.

Określając datę początkową naliczania odsetek ustawowych Sąd miał na uwadze, że określenie wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili wyrokowania uzasadnia przyznanie odsetek dopiero od tej daty. Ustalenie natomiast, że zasądzona kwota należała się powodowi już w momencie wezwania do spełnienia świadczenia, odpowiadając rozmiarowi szkody niemajątkowej, ustalonej według mierników wówczas istniejących, usprawiedliwia zasądzenie odsetek od chwili jego wymagalności (tak Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z 26.04.2005 r. I ACa 1664/04, podobnie Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 07.09.2007 r. I ACa 458/07). Zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia dopiero od daty wyrokowania w istotny sposób preferuje interesy strony pozwanej. Poprzez odwlekanie spełnienia świadczenia uzyskuje ona bowiem nienależną korzyść polegającą na możliwości korzystania z pieniędzy przysługujących uprawnionemu bez konieczności płacenia wynagrodzenia z tego tytułu w postaci odsetek za opóźnienie. Roszczenie o zapłatę stało się wymagalne w dacie wydania przez stronę pozwaną decyzji ostatecznej o wysokości przyznanego zadośćuczynienia przez co żądanie odsetek ustawowych od dnia 11 czerwca 2013 r. jest w pełni uzasadnione.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w pkt I wyroku, zaś w dalszej części powództwo oddalił.

Rozstrzygnięcie w zakresie kosztów procesu uzasadnia norma art. 100 k.p.c. Przepis ten przewiduje możliwość stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań lub też ich wzajemnego zniesienia. Powód poniósł koszty postępowania w łącznej wysokości 4.730 zł (1.113 zł opłaty od pozwu, 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28 września 2002 r., 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 1.200 zł zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych sądowych). Strona pozwana poniosła koszty procesu w wysokości 2.417 zł. Poniesione wydatki wyniosły kwotę 1.048,18 zł i złożyły się na nie koszty sporządzenia pisemnych opinii przez biegłych sądowych (223,79 zł + 223,79 zł + 300,30 zł + 300,30 zł, które zostały pokryte z zaliczki powoda.

Powód wygrał sprawę w 72 %, oznacza to, iż należy się mu odpowiedni do stopnia wygranej zwrot poniesionych kosztów procesu. Po skompensowaniu wzajemnych kosztów stron na rzecz powoda podlegała zasądzeniu kwota 2.728,84 zł.

Ze względu na okoliczność, że na dzień ogłoszenia wyroku rachunki biegłych sądowych J. W.i S. L.nie zostały zwrócone z Oddziału (...) Sądu Rejonowego w L., zachodzi konieczność wydania postanowień w przedmiocie przyznania biegłym wynagrodzeń. Nastąpi to w trybie art. 108 ^{(( 1))} k.p.c. po uprawomocnieniu się wyroku.