Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2012 r.

Sąd Rejonowy VII Wydział Cywilny w L.

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Agnieszka Bojanowska
Protokolant:	stażysta Patrycja Nowiczonek

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2012 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa: M. K.

przeciwko stronie pozwanej: (...) S.A. w W.

o zapłatę.

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. K. kwotę 11 876,68 zł (jedenaście tysięcy osiemset siedemdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1.02.2012 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 3589 zł tytułem zwrotu kosztów procesu ;

IV.  nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państw (kasa Sądu Rejonowego w L.) kwotę 296,50 zł tytułem części wynagrodzenia biegłego wypłaconego tymczasowo ze środków budżetu Sądu.

Sygn. akt VII C 265/12

UZASADNIENIE

Powód M. K. domagał się zasądzenia od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 13.437,57 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01 lutego 2012 r. Ponadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podniósł, że w następstwie kolizji w dniu 31.05.2011 r. uległ uszkodzeniu należący do niego samochód marki M. (...), nr rej. (...). Odpowiedzialność odszkodowawczą za skutki tego zdarzenia ponosi pozwany, u którego był ubezpieczony w zakresie OC pojazd sprawcy szkody. Pozwany uznał, iż miała miejsce szkoda całkowita i przyznał powodowi kwotę 3.506,80 złotych tytułem odszkodowania wyliczonego jako różnica pomiędzy wartością pojazdu przed wypadkiem i wartością pozostałości. Powyższa kwota została wypłacona właścicielowi pojazdu. Powód powziął wątpliwości, czy odszkodowanie zostało wyliczone w sposób prawidłowy. W związku z tym zlecił sporządzenie kosztorysu niezależnemu rzeczoznawcy na okoliczność ustalenia rzeczywistego rozmiaru szkody. Według wyliczeń rzeczoznawcy brak jest podstaw do rozliczenia szkody jako całkowitej, gdyż wartość naprawy wynosi 18.766,57 zł., a wartość pojazdu ustalona przez ubezpieczyciela wynosi 19.800 zł., a więc koszty naprawy jej nie przekraczają. Koszt wykonania ekspertyzy wyniósł 350 zł. i powód wezwał ubezpieczyciela do zwrotu kosztów opinii rzeczoznawcy oraz do dopłaty odszkodowania. Strona pozwana wypłaciła dodatkowe odszkodowanie w łącznej wysokości 5.679,30 zł. Powód stwierdził, iż w dalszym ciągu wypłacone odszkodowanie nie rekompensuje jego szkody.

Odpis pozwu został doręczony stronie pozwanej w dniu 20 lutego 2012 r.

W odpowiedzi na pozew z dnia 12 stycznia.2011 r. strona pozwana (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Strona pozwana przyznała, że ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za skutki wypadku. Przyznała, że ustaliła należne powodowi odszkodowanie na kwotę 5.679,30 zł. Zarzuciła, że opinia prywatna nie jest opinią w sprawie i nie stanowi dowodu na wysokość poniesionej przez powoda szkody. Wskazała, że dokonując wyliczeń kosztów naprawy brała pod uwagę średnie ceny części zamiennych niezbędnych do naprawy pojazdu powoda oraz średnie ceny usług – prac blacharskich i lakierniczych na terenie miejsca zamieszkania powoda. Zarzuciła, że doszło do szkody całkowitej, a cena wraka została ustalona w oparciu o zamieszczenie oferty sprzedaży pozostałości samochodu na platformie internetowej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 maja 2011 r. o godz. 18.00 w L.na ulicy (...)doszło do kolizji samochodu marki M. (...), nr rej. (...)należąceym do powoda M. K.z samochodem marki V. (...) nr rej. (...) (...), kierowanym przez E. I.. Na miejsce zdarzenia została wezwana policja. Sprawcą kolizji był kierowca samochodu V. (...), który był ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnejw W.. Sprawca zdarzenia przyjął mandat karny. Powód zgłosił stronie pozwanej szkodę czerwcu 2011 r.

dowód: - akta szkodowe,

- kserokopia dowodu rejestracyjnego k. 10.

Strona powoda ustaliła, iż doszło do szkody całkowitej. Pismem z dnia 15 czerwca 2011 r. strona pozwana poinformowała powoda, że uszkodzony samochód został skierowany na platformę internetową. Wartość pojazdu po uszkodzeniu została oceniona na 16.293,20 zł. Wyceniła wartość pojazdu bezpośrednio przed zdarzeniem na 19.800 zł. W dniu 01.07.2011 r. strona pozwana przyznała powodowi odszkodowanie w wysokości 3.506,80 zł., jako różnicę wartości samochodu przed szkodą i tzw. wraka. Kwota ta została wypłacona powodowi.

dowód: - akta szkodowe.

Powód zlecili sporządzenie kosztorysu, za pomocą którego wyliczył wartość rynkową brutto tego pojazdu przed szkodą na kwotę 24.700 zł., a koszty naprawy na 18.766,87 zł. Koszt sporządzenia kosztorysu wyniósł 350 zł.

dowód: - faktura VAT nr (...) z dnia 07.11.2011 r. k. 48,

- prywatna ekspertyza z 06.11.2011 r. k. 20 – 47,

- akta szkodowe.

Pismem z dnia 07 listopada 2011 r. powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 15.260,07 zł. tytułem zaniżonego odszkodowania oraz kwoty 350 zł. tytułem kosztów ekspertyzy.

dowód: - wezwanie do zapłaty z 07.11.2011 r. k. 49,

- akta szkodowe.

W odpowiedzi na wezwanie strona pozwana ustaliła ostateczną wysokość odszkodowania na kwotę 5.679,30 zł.

dowód: - pismo strony p[ozwanej z dnia 24.11.2011 r. k. 58,

- akta szkodowe.

Całkowity koszt naprawy samochodu powoda brutto wynosi 17.205,98 złotych. Wartości pojazdu przed wypadkiem wynosiła 22.700 zł., a jego wartości po szkodzie wynosiła 13.500 zł.

dowód: - opinia techniczna nr (...) wraz z kosztorysem k. 94 – 111.

Powód dokonał naprawy samochodu. Na naprawę wydał około 15.000 zł., ale naprawy jeszcze nie zakończył.

dowód: - przesłuchanie powoda k. 81 – 82.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w przeważającej części.

W sprawie bezspornym pozostawało, że w wyniku kolizji z dnia 31 maja 2011 roku uszkodzeniu uległ samochód powoda, zaś podmiotem zobowiązanym do naprawienia szkody jest strona pozwana, którą ze sprawcą szkody łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej oraz to, że strona pozwana wypłaciła powodowi tytułem odszkodowania kwotę 5.679,30 zł. Sporna między stronami była natomiast wysokość należnego powodowi odszkodowania. Strona pozwana uważała, że wypłacona powodowi kwota wyczerpuje w całości jego roszczenie, powód twierdził zaś, że otrzymana przez niego kwota odszkodowania jest znacząco zaniżona.

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z art. 822 k.c. i nast. sprowadza się do tego, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia. Zgodnie z treścią art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c., samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Według zaś art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W myśl natomiast art. 361 § 2 k.c., naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkodą majątkową jest różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem, jaki by istniał gdyby to zdarzenie nie nastąpiło. Chodzi tu o utratę lub zmniejszenie aktywów bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Z przepisu art. 361 § 2 k.c. wynika obowiązek pełnej kompensacji szkody.

Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, iż odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe, niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP (...)Biul. SN 2003, z. 6, poz. 4), przy czym poszkodowanemu należy się nie tylko zwrot poczynionych przez niego przy tej naprawie nakładów, ale i zwrot robocizny z uwzględnieniem przyjętych, z reguły w miejscu zamieszkania, stawek robocizny za tego rodzaju usługi (por. wyrok SN z dnia 11 grudnia 1997 r., I CKN (...), LEX nr 50530).

W ocenie Sądu, otrzymana przez powoda kwota tytułem odszkodowania nie rekompensuje w pełni doznanej przez niego szkody. Na dowód swych twierdzeń o wysokości poniesionej szkody powód przedłożył kalkulację naprawy dokonaną przez niezależnego rzeczoznawcę, z której wynikało, że rzeczywisty koszt naprawy jego samochodu wynosić powinien 18.766,57 zł. wraz z podatkiem VAT., która to kwota jest niższa aniżeli wartość samochodu przed szkodą wyceniona przez ubezpieczyciela na kwotę 19.800 zł. Natomiast powołany w toku nin. postępowania biegły sądowy z zakresu techniki samochodowej ustalił, że koszt ten wyniesie 17.205,98 złotych. Wartości pojazdu przed wypadkiem wynosiła 22.700 zł. a jego wartości po szkodzie wynosi 13.500 zł. W ocenie Sądu, opinia biegłego jest rzetelna, sporządzona zgodnie z zasadami kosztorysowania napraw pojazdów, stąd brak jest podstaw do jej podważenia. Żadna ze stron nie zakwestionowała zresztą wartości dowodowej przedmiotowej opinii. W takim stanie rzeczy oraz w braku zastrzeżeń stron do opinii biegłego sądowego, Sąd uznał, iż pozwany ubezpieczyciel w sposób nieprawidłowy ustalił wysokość kosztów naprawy pojazdu powoda i w sposób nieprawidłowy ustalił, że doszło do tzw. szkody całkowitej. Sąd uznał przy tym, iż biegły sądowy prawidłowo przyjął do obliczeń ceny nowych, oryginalnych części zamiennych i materiałów, ustalone przez producenta normy czasowe operacji naprawczych, lakierniczych, dodatkowych i powiązanych oraz stawki naprawy za roboczogodzinę w wysokości średnich stawek stosowanych przez warsztaty samochodowe w rejonie zamieszkania powoda, tj. w kwocie 100 zł dla prac blacharskich i 110 zł dla prac lakierniczych. Nie ulega wątpliwości, że przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę (por. wyrok SN z dnia 5 listopada 1980 r., III CRN (...), OSNC 1981, z. 10, poz. 186). W ocenie Sądu, zastosowanie do naprawy samochodu powoda w niniejszej sprawie oryginalnych części jest uzasadnione. Samochody, które brały udział w wypadku tracą na wartości mimo naprawy, a jako że celem jest pełne wyrównanie szkody w majątku poszkodowanego powoda, stąd jest on uprawniony do wyboru części zamiennych i ich producenta. Wybór oryginalnych części zamiennych w sposób pełniejszy przywraca rzecz do stanu poprzedniego, jako że zastosowanie nieoryginalnych zamienników w większym stopniu obniża wartość rynkową pojazdu po wypadku. Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (tak Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z 12 kwietnia 2012 r. III CZP (...)publ. W biuletynie SN (...)Jedynie w przypadku gdyby koszt naprawy samochodu był wyższy od jego wartości przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ograniczałoby się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20.02.2002 r., V CKN (...), OSNC 2003/1/15). Taka sytuacja jednak w niniejszej sprawie nie wystąpiła. Wartość samochodu przed szkodą znacznie przekracza wartość kosztów naprawy. Do tego wniosku doszedł też powód, który swój samochód naprawia, jak wynika z jego przesłuchania. Wskazać przy tym należy, że roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana (por. wyrok SN z dnia 16 maja 2002 r., V CKN (...), LEX nr 55515) oraz czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza tą rzecz naprawić (por. wyrok SN z dnia 7 sierpnia 2003 r., IV CKN (...), LEX nr 141410). Poszkodowany nie musi zatem naprawiać pojazdu, może sprzedać go zachowując wypłacone odszkodowanie, może go naprawić tylko częściowo, dokonać naprawy własnoręcznie bądź użyć do naprawy części używanych lub podróbek.

Mając powyższe na uwadze i uznając zasadność roszczenia powoda Sąd zasądził na jego rzecz od strony pozwanej kwotę 11.876,68 zł, o czym orzekł w pkt I sentencji wyroku. Ww. kwota stanowi różnicę pomiędzy odszkodowaniem rzeczywiście należnym powodowi, a odszkodowaniem wypłaconym powodowi w toku postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez stronę pozwaną. Sąd wysokość kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego wyliczonych na kwotę 17.205,98 zł. Zgodnie z opinią biegłego sądowego odjął kwotę wypłaconego odszkodowania w wysokości 5.679,30 zł. otrzymując w ten sposób różnicę w wysokości 11.526,86 zł. W zasadzonej wyrokiem kwocie mieści się również kwota 350 zł tytułem zwrotu zapłaty za fakturę VAT wystawioną za wykonanie na zlecenie powoda kalkulacji naprawy samochodu przez niezależnego rzeczoznawcę, stąd łącznie zasądzona należność wynosi 11.876,68 zł. O możliwości wliczenia takiej kwoty do sumy odszkodowania orzekł Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 maja 2004 roku (III CZP(...), OSNC (...)Jako że kosztorys dokonany przez stronę pozwaną jest rażąco zaniżony, a powód nie posiada fachowej wiedzy do oceny jego prawidłowości, był niejako zmuszony do przejęcia obowiązków strony pozwanej w tym zakresie i wykonania kalkulacji naprawy, tak by móc określić wysokość swego roszczenia.

Powodowi od zasądzonego świadczenia należą się również odsetki ustawowe o których orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił jako wygórowane.

O kosztach postępowania Sąd orzekł po myśli art. 100 k.p.c., wyrażającego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Jako że powód jest stroną wygrywającą nin. sprawę prawie w całości, strona pozwana w świetle ww. regulacji winna zwrócić mu koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony w łącznej wysokości 3.589 zł. Na zasądzone w pkt III sentencji wyroku koszty procesu składają się: uiszczona przez powoda opłata od pozwu w wys. 672 zł oraz zaliczka na wynagrodzenie opiniującego w sprawie biegłego w wys. 500 zł, a także koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2.400 złotych ustalone w oparciu o § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2002 r. Nr 163 poz. 1349 z późn. zm.) oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wys. 17 zł.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w pkt III sentencji wyroku Sąd oparł na dyspozycji art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. jedn.: Dz.U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 z późn. zm.) w zw. z art. 98 k.p.c. i nakazał stronie pozwanej (jako przegrywającej nin. proces w całości), aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (tut. Sądu) kwotę 296,50 zł tytułem części wynagrodzenia biegłego uiszczonego tymczasowo ze środków budżetowych tut. Sądu.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie:

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi strony pozwanej,

3.  kal. 14 dni.

L., dnia 19 września 2012 roku