Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w L. VII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Renata Mierzwicka
Protokolant:	sekr. sądowy Andrzej Janas

po rozpoznaniu w dniu 28.03.2014 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w L.

przeciwko W. Ł.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego W. Ł. na rzecz strony powodowej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L. kwotę 7.306,20 zł (siedem tysięcy trzysta sześć złotych dwadzieścia groszy) wraz z umownymi odsetkami w wysokości 0,054% w stosunku dziennym od należności głównej liczonymi od dnia 13.12.2011 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.467,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt VII C 498/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 05 marca 2013 r. strona powodowa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego W. Ł. kwoty 7.306,20 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 0,054% należności głównej za każdy dzień opóźnienia począwszy od dnia 13 grudnia 2011 do dnia zapłaty, jak również o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania sądowego, w tym również kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 28 listopada 2011 r. zawarła umowę sprzedaży z pozwanym, której przedmiotem było doposażenie ciągnika J. (...). Umowa została potwierdzona wystawioną fakturą VAT z dnia 28 listopada 2011 r. Pozwany jako kupujący był zobowiązany do zapłaty na rzecz strony powodowej kwoty dochodzonej pozwem. Z uwagi na brak zapłaty w umówionym terminie, strona powodowa dwukrotnie skierowała do pozwanego wezwanie do zapłaty, wyznaczając mu dodatkowy 7-dniowy termin na uregulowanie zobowiązania. Pomimo tego pozwany nie dokonał zapłaty.

Sąd Rejonowy w Legnicy w dniu 12 marca 2013 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając w całości żądanie pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego.

W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył, aby zawarł dodatkowa umowę, której przedmiotem było doposażenie ciągnika. Pozwany zapłacił całą cenę za zakupiony ciągnik, zaś w zapłaconej cenie zawarte było wyposażenia ciągnika zgodnie z wcześniejszym zamówieniem. Tym samym pozwany zaprzeczył istnieniu należności dochodzonej przez stronę powodową.

Po sprecyzowaniu żądania pismem procesowym z dnia 07 maja 2013 r. strona powodowa wniosła o zasądzanie na jej rzecz od pozwanego kwoty 7.306,20 zł. Wskazała, że strony przy zawarciu umowy sprzedaży ciągnika umówiły się, iż pozwany jako kupujący poniesienie koszt transportu ciągnika z miejsca jego postoju – miejsca spełnienia świadczenie do miejsca zamieszkania pozwanego, a którego transport na zlecenie pozwanego zorganizowała strona powodowa.

W piśmie z dnia 24 maja 2014 r. pozwany podniósł zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia. Zarzucił niedopuszczalność zmiany przedmiotowej powództwa w postępowaniu uproszczonym. Zaprzeczył, aby zawarł umowę w której zobowiązał się do zapłaty za transport ciągnika, a jak wynika z przedstawionej faktury VAT to strona jako obowiązana do dostarczenia przedmiotu sprzedaży została prawidłowo obciążona kosztem wykonania tej usługi.

Sprawa została rozpoznana w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z końcem roku 2010 r. strony zawarły umowę sprzedaży ciągnika rolniczego marki J. (...) za kwotę 270 tys. zł netto plus podatek VAT. Zgodnie z ustaleniami stron, pozwany jako kupujący miał ponieść koszt transportu ciągnika z miejsca jego postoju do jego miejsca zamieszkania. Transport zorganizowała strona powodowa.

Na podstawie zawartych ustaleń, usługa transportu została wpisana do faktury pod pozycją „doposażenie ciągnika”.

Transport został wykonany przez T. S. prowadzącego działalność gospodarcza pod firmą (...) – Handel T. S.. Z tytułu usługi transportowej ciągnika z miejscowości S. M.do P. strona powodowa zapłaciła przewoźnikowi kwotę 7.306,20. Powyższymi kosztami strona powodowa obciążyła pozwanego i tę okoliczność wystawiła fakturę VAT nr (...).

Po zakupie ciągnika, pracownicy strony powodowej kontaktowali się z pozwanym wskazując na konieczność zapłaty za transportu maszyny.

Pozwany miał świadomość, że do ceny sprzedaży zostaną doliczone koszty transportu, które zostaną ujęte na odrębnej fakturze VAT. Z uwagi, że zakup ciągnika miał zostać dofinansowany przy pomocy środków pozyskanych z programu pomocowego w ramach funduszy UE, nie można było doliczyć dodatkowych kosztów transportu do ceny za ciągnik rolniczy. Było to istotne z uwagi, że UE zwracała koszt zakupu maszyny na poziomie ok. 40-60%, ale tylko i wyłącznie koszt zakupu maszyny, a nie jej transportu.

Za ciągnik rolniczy pozwany zapłacił w terminie.

Z uwagi na brak zapłaty w umówionym terminie, strona powodowa dwukrotnie skierowała do pozwanego wezwanie do zapłaty, wyznaczając mu dodatkowy 7-dniowy termin na uregulowanie zobowiązania. Pomimo tego pozwany nie dokonał zapłaty.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) z dnia 26 listopada 2011 r., k. 32,

- zeznania świadka P. S., k. 62-63,

- przesłuchanie pozwanego, k. 127v-128.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Należy wskazać, iż pomiędzy stronami została zawarta umowa sprzedaży. Zgodnie z art. 535 § 1 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Zgodnie z art. 547 k.c., kosztami wydania są koszty zmierzenia, zważenia, opakowania, ubezpieczenia towaru na czas przewozu i koszty przesłania. Strony w umowie powinny określić, kto pokrywa te, znaczne nieraz, koszty. Jeśli tego nie uczynią, to – zgodnie z art. 547 § 1 KC – kosztami tymi obciąża się, sprzedawcę, a kosztami odebrania – kupującego.

W myśl z art. 454 k.c., jeżeli rzecz ma być przesłana do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, koszty ubezpieczenia i przesłania ponosi kupujący (art. 547 § 2 k.c.). W razie oddania rzeczy do przewozu, koszty ponosi sprzedawca do chwili wydania rzeczy przewoźnikowi (koszty dostarczenia do przewozu, załadowania).

Sporne w sprawie było, czy dochodzona pozwem należność jest udowodniona co do zasady, jak również czy zasadnie został podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia. Zadaniem Sądu było rozstrzygnięcie wszystkich ww. kwestii, czyli ustalenie, czy pozwany powinien uiścić na rzecz strony powodowej kwotę żądaną w pozwie, a tym samym, czy zarzut podniesione w sprzeciwie jest skuteczny.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalony został na podstawie dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, a także zeznań świadka i przesłuchania pozwanego. Sąd uznał przedstawione dokumenty za wiarygodne, nie powziął żadnych wątpliwości co ich prawdziwości, zaś strony nie kwestionowały ich treści i mocy dowodowej. Odrębną kwestią pozostawało poczynienie na podstawie poszczególnych dokumentów ustaleń zgodnych z twierdzeniami pozwanego. Za wiarygodne uznał Sąd także zeznania świadka. W zakresie części kwestii istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, przesłuchanie pozwanego okazywało się niepełne lub niewystarczająco precyzyjne. Nie sposób jednak zarzucić pozwanemu, że jego zeznania były niekonsekwentne czy nielogiczne. Pozwany podtrzymał swoje twierdzenia wskazane w pismach procesowych, pomimo iż przyznał po zakupie ciągnika pracownicy powoda dzwonili do niego, z informacją o kosztach transportu i wystawili fakturę „na doposażenie ciągnika”. Pozwany od początku, a więc od sfinalizowania zakupu maszyny wiedział, iż pozostały do uregulowania inne należności pomiędzy stronami, a mimo to zaniechał on ich zapłaty.

Na początku rozważań należy wskazać, iż w ocenie Sądu strona powodowa nie dokonała zmiany powództwa, a jedynie dokonała sprecyzowania i uzupełnienia okoliczności faktycznych podanych w pozwie. Nie uległy zmianie ani podstawa faktyczna, ani też prawna powództwa. Powyższe potwierdza chociażby tożsamość stron postępowania, która została zachowana pomimo sprecyzowania podstawy faktycznej, jak również dochodzenie zapłaty należności w niezmienionej wysokości.

Podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczeń wynikających z umowy sprzedaży okazał się niezasadny.

Zgodnie z art. 118 k.c. termin przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. Bieg przedawnienia rozpocznie się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W myśl art. 123 § 1 bieg przedawnienia ulegnie przerwaniu przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo (art. 124 § 1 k.c.). Roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju, które obejmuje świadczenia okresowe ulega przedawnieniu trzyletniemu (art. 125 § 1 k.c.).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w chwili wniesienia pozwu roszczenie nie było przedawnione. Termin przedawnienia zaczyna biec najpóźniej od dnia, w którym rzecz została wydana kupującemu. Skoro powyższe miało miejsce w listopadzie 2011 r., a pozew o zapłatę został skutecznie wniesiony do Sądu w dniu 05 marca 2013 r., należy uznać że termin biegu przedawnienia został przerwany na skutek wniesienia pozwu o zapłatę.

Z zestawienia powyżej wskazanych dat jasno wynika, że na dzień wytoczenia powództwa roszczenie o zapłatę zaległej należności nie było przedawnione, a sam okres w którym później mógł zostać złożony do Sądu pozew wynosił jeszcze przeszło 16 miesięcy.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Normie tej w wymiarze procesowym odpowiada art. 3 k.p.c., zgodnie z którym strony zobowiązane są przedstawiać dowody i art. 232 k.p.c., według którego strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Pozwany pomimo nałożonego na niego obowiązku, nie przedłożył żadnego dokumentu wskazującego na istnienie innego sposobu dokonania rozliczeń pomiędzy stronami, a które powinny precyzować jak strony postanowiły rozdzielić koszt transportu ciągnika rolniczego do miejsca zamieszkania pozwanego. Z materiału dowodowego, poza przesłuchaniem pozwanego, nie wynika aby strony umówiły się inaczej co do zapłaty kosztów transportu niż wskazuje to przywołany powyższej przepis 547 § 2 k.c.

W świetle zgromadzonego materiału i poczynionych ustaleń bezspornym jest, iż pozwany skutecznie zawarł umowę sprzedaży. Natomiast podnoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia, oznacza że powód uznał za zasadne powództwo, lecz jedynie kwestionował możliwość jego dochodzenia przez stronę powodową z uwagi na przeszkody niweczące dochodzenie zapłaty zaległej należności.

Pozwany znał koszty transportu przed wystawieniem faktury VAT. Miał świadomość, że do umowy sprzedaży zostaną doliczone przedmiotowe koszty. Twierdzenia pozwanego co do sposób rozliczeń dokonywanych z innymi kontrahentami, pozostają bez związku z niniejszą sprawą. W każdym przypadku strony umowy sprzedaży mogą dojść do porozumienia, iż koszty dostarczenia zakupionego towaru będą obciążać jedną z nich, w szczególności że zostaną nałożone na sprzedawcę. Takie sytuacje mają miejsce, gdy wartość zakupionego towaru jest znaczna. Jednak należy zauważyć, że nie zawsze inni sprzedawcy będą chcieli udzielić tego rodzaju „rabatu” swojego kontrahentowi. Koszty transportu obciążają sprzedawcę, ale tylko wówczas, gdy miejsce przeznaczenia przesyłanego towaru jest zarazem miejscem jego wydania, a więc miejscem spełnienia świadczenia przez sprzedawcę. W tych natomiast wypadku, gdy rzecz ma być dostarczona do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, koszty tego przesłania i ubezpieczenia obciążają kupującego.

Zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak wyżej wskazano, objęte żądaniem pozwu roszczenie stało się wymagalne, a strona powoda wskazała w pozwie, iż domaga się zasądzenia odsetek umownych w wysokości 0,054% liczonych od kwoty 7.306,20 zł począwszy od dnia 13 grudnia 2011 r. Zasadne było uwzględnienie żądania strony powodowej i zasądzenie na jej rzecz odsetek za opóźnienie od wskazanej daty.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd orzekł, jak w pkt I wyroku.

Orzeczenie o obciążeniu pozwanego kosztami procesu Sąd oparł o dyspozycję art. 98 § 1 i 3 k.p.c., gdyż pozwany jako strona przegrywająca sprawę obowiązany jest zwrócić stronie powodowej na jej żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia jej praw. Na zasądzone koszty procesu składają się: opłata od pozwu w kwocie 250 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.200 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.