Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2012 r.

Sąd Rejonowy w (...) VII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Agnieszka Bojanowska
Protokolant:	Stażysta Andrzej Janas

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2012 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa: M. B.

przeciwko stronie pozwanej: (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. B. kwotę 8.769,72 zł (osiem tysięcy siedemset sześćdziesiąt dziewięć złotych siedemdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty:

- 6.696,19 zł od dnia 20.10.2011 r. do dnia zapłaty;

- 2.073,53 zł od dnia 19.06.2012 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.956,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego w L.) kwotę 199,80 zł (sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem części wynagrodzenia biegłego wypłaconego tymczasowo ze środków budżetowych Sądu.

Sygn. akt VII C 620/11

UZASADNIENIE

Powód M. B. domagał się zasądzenia od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 6.696,19 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 października 2011 r. Ponadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podniósł, że w następstwie kolizji w dniu 19.09.2011 r. uległ uszkodzeniu należący do niego samochód marki B., nr rej. (...). Odpowiedzialność odszkodowawczą za skutki tego zdarzenia ponosi pozwany, u którego był ubezpieczony w zakresie OC pojazd sprawcy szkody. Pozwany przyznał powodowi kwotę 9.270,76 złotych tytułem odszkodowania. Powyższa kwota została wypłacona właścicielowi pojazdu. Powód sporządził kosztorys w systemie A. celem ustalenia rzeczywistego rozmiaru szkody. Według tych wyliczeń strona pozwana powinna wypłacić mu dodatkowe odszkodowanie w wysokości 6.696,19 zł. Powód stwierdził, iż wypłacone odszkodowanie nie rekompensuje jego szkody.

Odpis pozwu został doręczony stronie pozwanej w dniu 03 lutego 2012 r.

W odpowiedzi na pozew z dnia 10 lutego 2012 r. strona pozwana (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Strona pozwana przyznała, że ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za skutki wypadku. Podała, że ustaliła należne powodowi odszkodowanie na kwotę 7.072,40 zł. Zarzuciła, że wypłacone powodowi odszkodowanie odzwierciedla rzeczywistą wartość poniesionej szkody. Wskazała, że dokonując wyliczeń kosztów naprawy brała pod uwagę średnie ceny części zamiennych niezbędnych do naprawy pojazdu powoda oraz średnie ceny usług – prac blacharskich i lakierniczych na terenie miejsca zamieszkania powoda. Zarzuciła, że nie zostały przedstawione dokumenty, które potwierdzałyby fakt naprawienia samochodu a tym samym wskazywałyby koszt przywrócenia samochodu do stanu technicznego przed wypadkiem. Podniosła, iż wypłata odszkodowania w pełnej wysokości wartości części zweryfikowanych do naprawy prowadziłaby do bezpodstawnego wzbogacenia po stronie powoda.

Pismem z dnia 18 czerwca 2012 r. powód rozszerzył żądanie pozwu o kwotę 2.073,53 zł. i wniósł o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej kwoty 8.769,72 zł. z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 22 listopada 2011 r. do dnia zapłaty. Odpis tego pisma procesowego został stronie pozwanej wysłany w dniu 18 czerwca 2012 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 września 2011 r. o godz. 13.00 w L. na skrzyżowaniu ulicy (...) doszło do kolizji samochodu marki B., nr rej. (...) należącym do powoda M. B. z samochodem marki V. (...) nr rej. (...) kierowanym przez W. E.. Pojazd marki V. (...) nie wyhamował i uderzył swoim przodem w tył stojącego przed nim pojazdu powoda marki B., na skutek czego pojazd marki B. uderzył swoim przodem w tył pojazdu marki S.. Na miejsce zdarzenia nie została wezwana policja. Sprawcą kolizji był kierowca samochodu V. (...), który był ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W.. Powód zgłosił stronie pozwanej szkodę we wrześniu 2011 r.

dowód: - akta szkodowe,

- kserokopia dowodu rejestracyjnego k. 10.

W dniu 10.10.2011 r. strona pozwana przyznała powodowi odszkodowanie w wysokości 7.072,40 zł. Kwota ta została wypłacona powodowi po potrąceniu należnej składki z polisy nie związanej ze szkodą. W dniu 19.10.2011 r. zostało odszkodowanie ustalone na kwotę 7.312,03 zł., a 22.11.2011 r. ostatecznie zostało przyznane odszkodowanie w łącznej kwocie 9.270,76 zł.

dowód: - akta szkodowe.

Powód sporządził własny kosztorys oceniając koszty naprawy pojazdu na 15.966,95 zł. Pismem z dnia 07 grudnia 2011 r. powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 6.696 zł. tytułem zaniżonego odszkodowania.

dowód: - kalkulacja naprawy k. 13 – 16,

- wezwanie do zapłaty k. 17,

- akta szkodowe.

Całkowity koszt naprawy samochodu powoda brutto wynosi 18.040,48 złotych przy użyciu do naprawy części zamiennych oryginalnych z logo producenta pojazdu, a 17.306,27 zł. przy użyciu do naprawy części zamiennych oryginalnych bez logo producenta pojazdu. Naprawa samochodu przy użyciu nieoryginalnych części zamiennych wskazanych w kalkulacji naprawy strony pozwanej nie umożliwia przywrócenia samochodu do stanu przed zdarzeniem.

dowód: - opinia biegłego wraz z kosztorysem k. 55 – 63.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w prawie w całości.

W sprawie bezspornym pozostawało, że w wyniku kolizji z dnia 19 września 2011 roku uszkodzeniu uległ samochód powoda, zaś podmiotem zobowiązanym do naprawienia szkody jest strona pozwana, którą ze sprawcą szkody łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Sporna między stronami była natomiast wysokość należnego powodowi odszkodowania. Strona pozwana uważała, że wypłacona powodowi kwota wyczerpuje w całości jego roszczenie, powód twierdził zaś, że otrzymana przez niego kwota odszkodowania jest znacząco zaniżona.

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z art. 822 k.c. i nast. sprowadza się do tego, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia. Zgodnie z treścią art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c., samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Według zaś art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W myśl natomiast art. 361 § 2 k.c., naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkodą majątkową jest różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem, jaki by istniał gdyby to zdarzenie nie nastąpiło. Chodzi tu o utratę lub zmniejszenie aktywów bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Z przepisu art. 361 § 2 k.c. wynika obowiązek pełnej kompensacji szkody.

Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, iż odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe, niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP (...), Biul. SN 2003, z. 6, poz. 4), przy czym poszkodowanemu należy się nie tylko zwrot poczynionych przez niego przy tej naprawie nakładów, ale i zwrot robocizny z uwzględnieniem przyjętych, z reguły w miejscu zamieszkania, stawek robocizny za tego rodzaju usługi (por. wyrok SN z dnia 11 grudnia 1997 r., I CKN (...), LEX nr 50530).

W ocenie Sądu, otrzymana przez powoda kwota tytułem odszkodowania nie rekompensuje w pełni doznanej przez niego szkody. Na dowód swych twierdzeń o wysokości poniesionej szkody powód przedłożył kalkulację naprawy dokonaną przez niego w systemie A., z której wynikało, że rzeczywisty koszt naprawy jego samochodu wynosić powinien 15.966,95 zł. wraz z podatkiem VAT. Natomiast powołany w toku nin. postępowania biegły sądowy z zakresu techniki samochodowej ustalił, że koszt ten wyniesie 18.040,48 złotych przy użyciu do naprawy części zamiennych oryginalnych z logo producenta pojazdu, a 17.306,27 zł.. W ocenie Sądu, opinia biegłego jest rzetelna, sporządzona zgodnie z zasadami kosztorysowania napraw pojazdów, stąd brak jest podstaw do jej podważenia. Żadna ze stron nie zakwestionowała zresztą wartości dowodowej przedmiotowej opinii. W takim stanie rzeczy oraz w braku zastrzeżeń stron do opinii biegłego sądowego, Sąd uznał, iż pozwany ubezpieczyciel w sposób nieprawidłowy ustalił wysokość kosztów naprawy pojazdu powoda. Sąd uznał przy tym, iż biegły sądowy prawidłowo przyjął do obliczeń ceny nowych, oryginalnych części zamiennych i materiałów, ustalone przez producenta normy czasowe operacji naprawczych, lakierniczych, dodatkowych i powiązanych oraz stawki naprawy za roboczogodzinę w wysokości średnich stawek stosowanych przez warsztaty samochodowe w rejonie zamieszkania powoda, tj. w kwocie 100 zł dla prac blacharskich i 110 zł dla prac lakierniczych. Nie ulega wątpliwości, że przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę (por. wyrok SN z dnia 5 listopada 1980 r., III CRN (...), OSNC 1981, z. 10, poz. 186). W ocenie Sądu, zastosowanie do naprawy samochodu powoda w niniejszej sprawie oryginalnych części jest uzasadnione. Samochody, które brały udział w wypadku tracą na wartości mimo naprawy, a jako że celem jest pełne wyrównanie szkody w majątku poszkodowanego powoda, stąd jest on uprawniony do wyboru części zamiennych i ich producenta. Wybór oryginalnych części zamiennych w sposób pełniejszy przywraca rzecz do stanu poprzedniego, jako że zastosowanie nieoryginalnych zamienników w większym stopniu obniża wartość rynkową pojazdu po wypadku. Jak wskazał biegły naprawa samochodu przy użyciu nieoryginalnych części zamiennych wskazanych w kalkulacji naprawy strony pozwanej nie umożliwia przywrócenia samochodu do stanu przed zdarzeniem. Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (tak Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z 12 kwietnia 2012 r. III CZP (...) publ. W biuletynie SN 2012/4/5).

Samochód powoda w chwili zdarzenia był samochodem sześcioletnim, nie brał wcześniej udziału w kolizji. Zdaniem Sądu nie ma nawet podstaw do tego by odszkodowanie wyliczać według cent oryginalnych części ale bez logo producenta. Strona pozwana nie wykazała by po stronie powoda doszło do bezpodstawnego wzbogacenia jeśli dokona naprawy pojazdu używając do tego celu nowych oryginalnych części z logo producenta pojazdu. Jedynie w przypadku gdyby koszt naprawy samochodu był wyższy od jego wartości przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ograniczałoby się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20.02.2002 r., V CKN (...), OSNC (...)). Taka sytuacja jednak w niniejszej sprawie nie wystąpiła. Wskazać przy tym należy, że roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana (por. wyrok SN z dnia 16 maja 2002 r., V CKN (...), LEX nr 55515) oraz czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza tą rzecz naprawić (por. wyrok SN z dnia 7 sierpnia 2003 r., IV CKN (...), LEX nr 141410). Poszkodowany nie musi zatem naprawiać pojazdu, może sprzedać go zachowując wypłacone odszkodowanie, może go naprawić tylko częściowo, dokonać naprawy własnoręcznie bądź użyć do naprawy części używanych lub podróbek.

Mając powyższe na uwadze i uznając zasadność roszczenia powoda Sąd zasądził na jego rzecz od strony pozwanej kwotę 8.769,72 zł, o czym orzekł w pkt I sentencji wyroku. Ww. kwota stanowi różnicę pomiędzy odszkodowaniem rzeczywiście należnym powodowi, a odszkodowaniem wypłaconym powodowi w toku postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez stronę pozwaną.

Powodowi od zasądzonego świadczenia należą się również odsetki ustawowe. Co do kwoty pierwotnego żądania Sąd zasądził je od daty 20.10.2011 r. zgodnie z żądaniem pozwu, natomiast od kwoty rozszerzonego powództwa Sąd zasądził odsetki od dnia następnego po wezwaniu strony pozwanej do zapłaty kwoty 2.073,53 zł.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił jako wygórowane.

O kosztach postępowania Sąd orzekł po myśli art. 100 k.p.c., wyrażającego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Jako że powód jest stroną wygrywającą nin. sprawę prawie w całości, strona pozwana w świetle ww. regulacji winna zwrócić mu koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony w łącznej wysokości 1.959 zł. Na zasądzone w pkt III sentencji wyroku koszty procesu składają się: uiszczona przez powoda opłata od pozwu w wys. 335 zł oraz zaliczka na wynagrodzenie opiniującego w sprawie biegłego w wys. 300 zł, a także koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.200 złotych ustalone w oparciu o § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2002 r. Nr 163 poz. 1349 z późn. zm.), opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wys. 17 zł. oraz kowta 104 zł. tytułem opłaty od rozszerzonego powództwa.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w pkt III sentencji wyroku Sąd oparł na dyspozycji art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. jedn.: Dz.U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 z późn. zm.) w zw. z art. 98 k.p.c. i nakazał stronie pozwanej (jako przegrywającej nin. proces w całości), aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (tut. Sądu) kwotę 199,80 zł tytułem części wynagrodzenia biegłego uiszczonego tymczasowo ze środków budżetowych tut. Sądu.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.