Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2014r.

Sąd Rejonowy w Legnicy VIII Wydział Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Barbara Ignaczewska

Protokolant: sekretarz sądowy Magdalena Kudłaty

bez udziału prokuratora

po rozpoznaniu dnia 23 kwietnia 2014r.

sprawy przeciwko:

M. O.

ur. (...)

w L.

syna L. i J.

oskarżonemu o to, że :

w dniu 25.09.2013r. w L.kierując samochodem marki V. (...)rej. (...)jadąc ul. (...)w kierunku S.umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że znajdując się przed oznakowanym przejściem dla pieszych nie zachował szczególnej ostrożności po czym wjechał na to przejście i potrącił znajdującego się tam pieszego Z. W.w wyniku czego pieszy doznał obrażeń ciała w postaci złamania otwartego nasady bliższej podudzia prawego, złamanie wyrostka poprzecznego kręgu lędźwiowego piątego po stronie prawej, złamanie kości łonowej i kulszowej prawej, uszkodzenie prawego płata wątroby które to obrażenia skutkują naruszeniem czynności ciała na okres znacznie powyżej dni siedmiu w myśl art. 157 § 1 kk,

to jest o czyn z art. 177 § 1 kk

I.  uznaje oskarżonego M. O.za winnego tego, że w dniu 25.09.2013r. w L.kierując samochodem marki V. (...)rej. (...)jadąc ul. (...)w kierunku S.umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie ustąpił pierwszeństwa pieszemu Z. W.przechodzącemu przez oznakowane przejście dla pieszych i potrącił go, w wyniku czego pieszy doznał otwartego złamania nasad bliższych kości podudzia prawego, uszkodzenia struktur nerwowych podudzia prawego, wielodłamowego złamania kości łonowej i kulszowej prawej, złamania wyrostka poprzecznego prawego V kręgu lędźwiowego i uszkodzenia prawego płata wątroby, które stanowią ciężki uszczerbek na zdrowiu tj. popełnienia czynu z art. 177 § 2 kk i za to na podstawie art. 177 § 2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby 2 (dwóch) lat,

III.  na podstawie art. 46 § 2 kk orzeka od oskarżonego M. O. na rzecz pokrzywdzonego Z. W. nawiązkę w kwocie 5000 (pięć tysięcy) złotych,

IV.  na podstawie art. 42 § 1 kk i art. 43 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego M. O. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku i na podstawie art. 43 § 3 kk zobowiązuje oskarżonego do zwrotu dokumentu uprawniającego go do powadzenia pojazdów do organu, który go wydał,

V.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 334 (trzysta trzydzieści cztery) złotych oraz wymierza mu opłatę w kwocie 180 (sto osiemdziesiąt) złotych.

____________________________________________________________________

Sygn. akt VIII K 921/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony M. O. w dniu 25.09.2013 r. w L., kierował samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) poruszając się Al. (...) w kierunku ul. (...). Oskarżony przejechał skrzyżowanie Al. (...) z ul. (...) i ul. (...). Za tym skrzyżowaniem znajdowało się oznakowane przejście dla pieszych. Panowało duże natężenie ruchu, jezdnia była mokra od opadów deszczu, robiło się powoli ciemno. Przed samochodem oskarżonego, jechał inny samochód osobowy. Oskarżony jechał z prędkością ok. 45km/h.

W tym czasie pokrzywdzony Z. W.wracając ze sklepu, wszedł na przejście dla pieszych przy ul. (...). Nadjeżdżając autem, oskarżony M. O.nie obserwował przejścia dla pieszych i nie zauważył pieszego przechodzącego przez jezdnię od jego lewej strony. Uwaga oskarżonego była skupiona na samochodzie jadącym przed nim. Oskarżony nie ustąpił pierwszeństwa znajdującemu się na przejściu pieszemu i potrącił go, gdy pieszy znajdował się już na jego pasie ruchu. Przed potrąceniem oskarżony nie hamował. Oskarżony zatrzymał się i zadzwonił po pogotowie ratunkowe oraz policję. Pokrzywdzony został zabrany karetką do (...). Oskarżony był trzeźwy.

Dowody:

-wyjaśnienia oskarżonego k-50-51

-zeznania pokrzywdzonego k-14-15,63-65

-protokół oględzin pojazdu k-3-4

-protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k-5-6

-protokół badania alkosensorem oskarżonego k-7

-materiał poglądowy k-20

-szkic do protokołu oględzin miejsca wypadku k-21

W wyniku potrącenia pokrzywdzony Z. W. doznał następujących obrażeń : otwartego złamania nasad bliższych kości podudzia prawego, uszkodzenia struktur nerwowych podudzia prawego, wieloodłamowego złamania kości łonowej i kulszowej prawej, złamania wyrostka poprzecznego prawego V kręgu lędźwiowego , uszkodzenia prawego płata wątroby. Konsekwencją urazów jest bardzo znaczne ograniczenie funkcji podporowej kończyny dolnej prawej. Pokrzywdzony może się poruszać jedynie przy pomocy kul lub na wózku inwalidzkim.

Doznane przez pokrzywdzonego Z. W. obrażenia stanowią ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci ciężkiej choroby długotrwałej ( najprawdopodobniej ma ona także charakter nieuleczalny ) w myśl art. 156 § 1 pkt. 2 kk.

Pokrzywdzony w związku z odniesionymi obrażeniami był hospitalizowany w dniach od 25.09.2013r do 03.10.2013r. w (...). Później był leczony w Poradni Chirurgicznej (...)w L.. Stale zażywa leki przeciwbólowe .

Pokrzywdzony jest osobą samotną, zdaną na pomoc sąsiadów. Karetka woziła go na badania lekarskie do neurologa i chirurga. Sąsiadka zmieniała mu pampersy. Obecnie porusza się o kulach. Nadal nosi pampersy. Z ubezpieczenia OC wypłacono mu zadośćuczynienie w kwocie 6000 zł. Pokrzywdzony pobiera emeryturę w kwocie 2200 zł.

Oskarżony wysłał pocztą list, w którym przeprosił pokrzywdzonego.

Dowody:

- dokumentacja szpitalna k-16, 98,

- opinia sądowo-lekarska k- 96-97

- zeznania pokrzywdzonego k-63-65

Oskarżony M. O. ma 22 lata, jest kawalerem, ma wykształcenie średnie, bez zawodu - ukończył liceum profilowane, jest bezrobotny. Przez dwa miesiące pracował dorywczo. Obecnie pozostaje na utrzymaniu rodziców. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był karany za przestępstwa. Oskarżony w okresie od października 2011 r. do kwietnia 2013 r. pięciokrotnie naruszył przepisy prawa o ruchu drogowym, w tym przekraczając prędkość. Był karany mandatami. W dniu 09.04.2013 roku przekroczył prędkość.

Dowody:

- dane osobopoznawcze k. 25,50

- karta karna k. 28,

- informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego

k-59

M. O. w toku postępowania przygotowawczego oraz przed sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

W postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, że w dniu zdarzenia jechał Al. (...) z prędkością 45km/h do marketu na ul. (...). Padał deszcz i robiło się powoli ciemno. Natężenie ruchu było dosyć duże. Przed nim jechał samochód. Wjechał na przejście dla pieszych i wtedy nastąpiło potrącenie. W tym momencie zauważył, że ruch na przeciwległym pasie się zatrzymał właśnie po to, aby przepuścić tego pieszego. Pieszy przechodził od jego lewej strony patrząc w kierunku jazdy samochodem. Oskarżony wyjaśnił, iż nie zauważył pieszego jak wchodził na przejście - chyba się po prostu zamyślił. Po potrąceniu pieszego zatrzymał się, wezwał karetkę i policję. Pieszy był przytomny. Potem nie mógł znaleźć pokrzywdzonego w szpitalu, pomimo, iż go szukał.

Na rozprawie oskarżony wyjaśnił, iż jadąc ul. (...), z kierunku przeciwnego jechał ciąg aut, po czym jedno auto z tego ciągu się zatrzymało, a reszta odjeżdżając zasłoniła mu widok. Pieszy przechodząc przez pasy nie popatrzył w kierunku toru jazdy oskarżonego i się nie zatrzymał. Oskarżony przyznał, iż powinien był się zatrzymać. Prawo jazdy ma od 3 lat. W tym czasie otrzymywał mandaty za parkowanie i przekroczenie prędkości. Jechał z prędkością 45km/h, dojeżdżając do przejścia dla pieszych zwolnił może ok. 5km/h. Pieszy przechodząc przez przejście musiał widzieć auto, które jechało przed oskarżonym. Uwaga oskarżonego była skupiona na aucie jadącym przed nim. Szukał pokrzywdzonego w szpitalu, jednak nie mógł go znaleźć. Z powodu, iż na policji nie dano mu danych pokrzywdzonego, dopiero później wysłał pokrzywdzonemu list z przeprosinami.

Dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego k-12, 25-26, 50-51

Sąd zważył , co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego wina i sprawstwo oskarżonego M. O. nie budzą żadnych wątpliwości. Oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 177 § 2 kk.

Ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie odnośnie przebiegu zdarzenia w dniu 25.09.2013 r. sąd dokonał na podstawie wyjaśnień oskarżonego, zeznań pokrzywdzonego oraz pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci: protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego wraz z dokumentacją zdjęciową i materiałem poglądowym. Odnośnie doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń ciała i aktualnego jego stanu zdrowia, sąd oparł się na opinii biegłego G. R. i dokumentacji medycznej, znajdującej się w aktach sprawy, której wiarygodność nie budzi zastrzeżeń. Podstawą ustaleń faktycznych co do rodzaju i stopnia ciężkości uszkodzeń ciała była opinia biegłego G. R. sporządzona na rozprawie, ponieważ była ona pełna i należycie uzasadniona. Została sporządzona po przeprowadzeniu badania lekarskiego pokrzywdzonego oraz w oparciu o całą dokumentację lekarską. Sąd nie przyjął jako podstawę ustaleń faktycznych opinii biegłego W. E. sporządzonej w postępowaniu przygotowawczym, ponieważ opinia ta była niepełna, nie poparta badaniem lekarskim i całością dokumentacji lekarskiej.

Oskarżony zarówno w fazie postępowania przygotowawczego jak i przed sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Z wyjaśnień oskarżonego wynika, że w ogóle nie obserwował rejonu przejścia dla pieszych, lecz skupił uwagę na samochodzie jadącym przed nim. Jeżeli jechał, jak sam podał, z prędkością 45 km/h, to miał możliwość zauważenia wchodzącego na przejście dla pieszych pokrzywdzonego i zatrzymania samochodu przed jego potrąceniem. Do chwili potrącenia pieszy przeszedł cały lewy pas ruchu patrząc dla kierunku jazdy oskarżonego i cały czas był widoczny w światłach samochodu oskarżonego.

Oskarżony swoim zachowaniem umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że jadąc w kierunku ul. (...) nie obserwował przejścia dla pieszych i wejścia na nie podczas zbliżania się do oznakowanego przejścia i nie ustąpił pieszemu znajdującemu się na tym przejściu pierwszeństwa, w wyniku czego potrącił go i spowodował nieumyślnie ciężkie obrażenia ciała. Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 177 § 2 kk.

Sąd wymierzył oskarżonemu M. O. karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 2 lat. Sąd przy wymiarze kary wziął pod uwagę fakt rażącego naruszenia przez oskarżonego jednego z podstawowych obowiązków kierującego pojazdem, jakim jest obowiązek ustąpienia pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu dla pieszych. Sąd wziął pod uwagę także wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu wynikający z rodzaju i stopnia ujemnych następstw ( ciężki uszczerbek na zdrowiu) wypadku dla pokrzywdzonego. Sąd również wziął pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu w ruchu. Jako okoliczności łagodzące sąd uwzględnił zachowanie się oskarżonego po popełnieniu występku polegające na wezwaniu karetki i policji, przeproszeniu pokrzywdzonemu i zaofiarowaniu swojej pomocy. Ta niewątpliwie pozytywna postawa wpłynęła w istotny sposób łagodząco na wymiar kary, która za czyn z art. 177 § 2 kk przewidziana jest w granicach od 6 miesięcy do 8 lat. Kara 1 roku pozbawienia wolności nie razi surowością i jest współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Spełni cele nie tylko wychowawcze wobec niego, ale także uczyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Sąd przy wymiarze kary, kierował się również względami prewencji ogólnej, wynikającymi z konieczności zapobiegania tego rodzaju wypadkom popełnianym zwłaszcza przez młodych kierujących i wymagającymi stanowczego podkreślenia szkodliwości tego typu przestępstw, które nie rzadko kończą się tragicznymi skutkami.

Uwzględniając dotychczasową niekaralność oskarżonego za przestępstwa, okazanie skruchy, pozytywną postawę po popełnieniu czynu sąd ocenił, że istnieją podstawy do przyjęcia pozytywnej prognozy co do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego przez oskarżonego. Zatem kara pozbawienia wolności orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania spełni wszystkie cele, jakie powinna spełnić kara.

Tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę sąd orzekł nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 5000 zł. Orzekając ten środek karny sąd wziął pod uwagę, że na skutek wypadku pokrzywdzony doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (najprawdopodobniej nieodwracalnego), był hospitalizowany i jest leczony do chwili obecnej, doznał i doznaje dotkliwych cierpień fizycznych oraz poniósł koszty związane z przystosowaniem się do życia w warunkach znacznego uszczerbku na zdrowiu. Sąsiadki kupowały mu leki, zmieniały pampersy. Koniecznym zatem było orzeczenie nawiązki jako zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W przekonaniu sądu, wymiar środka karnego przynajmniej częściowo zadośćuczyni krzywdzie pokrzywdzonego oraz jest współmierny do możliwości zarobkowych oskarżonego. Oskarżony jest osoba młodą, zdrową i w pełni sprawną, gotową do podjęcia pracy zarobkowej.

Na podstawie art. 42 § 1 kk i art. 43 § 1 kk Sąd orzekał wobec oskarżonego M. O. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku i na podstawie art. 43 § 3 kk zobowiązał oskarżonego do zwrotu dokumentu uprawniającego go do powadzenia pojazdów do organu, który go wydał.

Sąd ocenił ,iż zasadnym będzie zastosowanie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na 1 roku, co spowoduje, że oskarżony jako uczestnik ruchu samochodowego zostanie okresowo z niego wyeliminowany. Okres, na jaki zastosowano powyższy środek karny spowoduje, że oskarżony w przyszłości jako kierowca będzie przestrzegał reguł i przepisów ruchu drogowego i zrozumie z jakimi konsekwencjami wiązać się może naruszenie zasad ruchu drogowego. W ocenie sądu czyn jaki popełnił oskarżony świadczy, że prowadzenie przez niego pojazdów mechanicznych zagraża bezpieczeństwu w ruchu. Sąd miał tu też na uwadze wcześniejszą wielokrotną karalność oskarżonego za wykroczenia drogowe w ciągu ostatnich dwóch lat.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 334 (trzysta trzydzieści cztery) złotych oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 180 (sto osiemdziesiąt) złotych na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

Zarządzenie:

1.odnotować,

2. odpis doręczyć oskarżonemu i jego obrońcy,

3. kal. 14 dni,